Heerlijk! De tenniscompetitie is weer begonnen en dat betekent: hopelijk mooi weer om eindelijk weer bruine benen te krijgen (die had ik eigenlijk al moeten creëren voor die tijd aangezien we zwarte rokjes hebben en het contrast zo mogelijk nog groter is met mijn melkflesjes dan met de witte rokjes van vorig jaar…), lekker de hele dag sporty bezig zijn (lees: zelf 2 partijen spelen en verder lekker drankjes drinken en naar de andere meiden (en eventueel aantrekkelijk spelende/ogende andere tennissers) kijken) en het belangrijkst: de hele dag lekker op pad met de meiden. Geen idee hoe lang de dag duurt en wel zien wanneer we thuis komen.
Nu klinkt dat laatste me echt als muziek in de oren maar blijkt mijn gevoel en mijn verstand daar even de match te missen. Ik ben doordeweeks thuis en weet dat vriendlief ieder uurtje dat aan werk besteedt kan worden kan gebruiken. En een beetje hulp thuis met die twee koters is ook best prettig. En als hij dan ook nog al 2 weken in de lappenmand zit dan begint in de loop van de dag mijn ‘geweten’ te praten.
Moet je niet even bellen (beter van niet want geen bericht is goed bericht zoiets als omgekeerde nee heb je ja kun je krijgen)
Moet je niet gewoon naar huis gaan na de partijen en thuis eten ipv op de club
Je bent de hele dag al weg kun je nou niet dat laatste stukje missen
Denk ook eens aan je kinderen, die missen je de hele dag al
….
Je begrijpt, van kwaad tot erger. En dat terwijl ik het toch juist zo heerlijk vind om de koters een zoen te geven en ze een fijne dag met papa te wensen, deur achter me dicht te trekken en vervolgens nog net niet zeggen; succes ermee ;-). Liefkozend uiteraard he…
Nu blijken we allemaal goed te zijn in het creëren van schuldgevoel. De 1 naar schoonouders die zitten op te passen en waar al best veel van gevraagd wordt. Een ander naar de kids omdat ze best wat uren maakt op het werk en ik dus naar vriendlief.
Het verschil tussen hen en mij is alleen dat ik niet dat stemmetjes overrule. Terwijl dat toch simpel zou kunnen met de mededeling dat ik er vaak zat ben en ze het best redden zonder mij, Iedere moeder die ik op de baan spreek lijkt zich volkomen senang te voelen op de plek waar ze zijn...
Hoe ga jij om met al die stemmetjes en vragen in je hoofd wanneer je een dag weg gaat van huis om te doen waar je blij van wordt?
Laat het als comment achter!
Benieuwd naar meer van dit onderwerp? Dan is de podcast aflevering met psychologe Marijn Sweijs echt wat voor jou. Wil je luisteren? Klik dan hier.